Het optreden

Vrijdag was het zover: de kinderen van Bram’s school hadden hun ‘finest hour’, een optreden in de plaatselijke poptempel.

Ik was er al vroeg, Bart kwam apart vanaf zijn werk. De toeschouwers moesten boven wachten, de kinderen zelf kwamen per bus vanaf school. Zij stonden beneden op de dansvloer en gingen per toerbeurt het podium op.

Ik stond daar en was zelf erg zenuwachtig. Bram vindt de aanloop naar zo’n optreden heel leuk, hij heeft er ook deze keer enorm van genoten. Maar het optreden zelf: dat vindt hij doodeng.

Zijn eerste optreden was als pakweg zevenjarige. Voor een kind als Bram is ‘meedoen’ niet altijd vanzelfsprekend, toen al niet, nu helemaal niet meer. Maar de lieve balletjuf van de kleuterdansgroep van Eva zag zijn verlangende blikken en daarom mocht hij meedoen met de balletles van Eva. Eva en Bram gingen voortaan elke woensdagmiddag samen naar ballet. Ik zat beneden met baby Femke, zodat ik meteen kon ingrijpen als er iets met Bram gebeurde.

Bij de balletles hoorde een optreden in de schouwburg. Het was leuk tot aan het optreden zelf. Ik stond in de coulissen en zag het gebeuren: Bram die doodstil stond, de zaal inkeek en hartverscheurend huilde. Ik ben meteen tussen de tutuutjes gesprongen en heb mijn eigen Rudolph Nureyef daar weggehaald. Zo werd zijn balletcarrière in de kiem gesmoord.

Tot op de dag van vandaag is optreden voor Bram heel erg moeilijk. Meestal eindigt het in dikke tranen en uithuilen op schoot bij de juf en dan bij mamma. Maar dit keer niet. En dat terwijl de voortekenen niet gunstig waren. Hij was heel zenuwachtig en is zelfs weggelopen van school. Zijn gedrag was dagenlang heel erg moeilijk.

Ik zie Bram binnenkomen, juf houdt zijn hand stevig vast. Hij kijkt om zich heen, zoekt ons en zwaait. Juf blijft hem steunen, grote hand zit veilig in kleine hand, bijna een heel uur lang.

En dan is het zover: Bram en zijn klasgenoten mogen opkomen. Ze zien er allemaal prachtig uit. De band met echte muzikanten zet het nummer in, de juffen gebaren de tekst en zingen mee. Bram’s hand glijdt uit die van juf, en ook hij zingt en gebaart. Het gaat helemaal goed. Het is een spetterend optreden.

Boven staan wij, de ouders. De tranen lopen over mijn wangen, Bart reikt geroutineerd zijn zakdoek aan, het is gelukkig donker.

Ik ben zo trots op mijn ventje, want hij heeft zichzelf overwonnen. En ik ben erg geraakt door al die mensen om hem heen die hem zover willen brengen, die toch de mogelijkheden blijven zien en hem stimuleren om datgene naar boven te halen wat telkens weer door al die rotte aanvallen en al die andere problemen niet zichtbaar lijkt te mogen worden.

Na afloop gaan de kinderen met de bus weer naar school, vanwege het overzicht en de veiligheid (‘er zitten weglopertjes bij’). Ik haal Bram op van school. Hij stuitert nog steeds en er is die middag verder geen land met hem te bezeilen, alle spanning komt er uit.

Maar in een moment van rust wil hij toch dit met ons delen: ‘Ik ben zo trots op mezelf!’





Racoon: do not give up the fight: http://www.youtube.com/watch?v=PnaOOgMv_WY