Ja, gek is dat. Als het met Bram niet zo goed gaat, kan ik daar best iets over vertellen op dit blog. Over hoe het op dat moment gaat. En als het goed met hem gaat, dan komen de blogs vanzelf, geen enkel probleem. Ik heb zo vaak oprecht plezier met (en ook om) hem, er gebeuren gewoon altijd heel aparte dingen als Bram in je buurt is.
Nu lukte het even niet zo. Er zijn grote zorgen over een jongen waarvan ik de moeder goed ken. Voor zijn leven werd gevreesd. Het voelde helemaal niet goed om hier iets te schrijven. De zorgen over Bram waren te klein in vergelijking met dit verdriet. En de fijne momenten met Bram voelden zo wrang, zo pijnlijk, zo ongepast bijna, in vergelijking tot de zorgen over deze jongeman.
Mijn opa en oma hadden een huis vol antieke klokken, voor elk van hun vijf kinderen hadden ze er twee gekocht. In de huiskamer hingen er drie of vier, in de gang eentje, op de overloop eentje…..overal getik en getingel, ik vond het als kind geweldig. Toen oma overleed, zette opa alle klokken stil. En die stilte, de afwezigheid van alle vertrouwde geluiden, maakte dat niet alleen oma, maar ook het huis, dood was. Opa vertelde dat hij de klokken stil had gezet uit respect voor oma. Die stilte maakte een diepe indruk.
Gelukkig lijkt het ietsje beter te gaan met het zorgenkind. Al is het ‘garantie tot om de hoek’, toch is er opluchting. Het voelt weer zo goed dat ik hier de stilte durf te verbreken. Daarom ook hier weer een levensteken.
Nu durf ik te vertellen dat het met Bram de afgelopen dagen weer veel beter gaat. Hij zit lekker in zijn vel, heeft zelfs geschaatst op papa’s schaatsen. Lekker op het slootje naast onze wijk, samen met alle buren. Hij hoort er in ons buurtje helemaal bij. En dat geeft zelfs bij min acht een warm gevoel.
PS: binnenkort komt er bezoek op dit blog! U krijgt dan twee Maaike’s voor de prijs van één….wordt vervolgd!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten