‘Er staat nog een doos in de taxi’, zegt Marieke, Bram’s taxichauffeur. En daar overhandigt ze me een enorme doos met tekeningen, brieven en andere werkjes. Werkjes van kinderen van De Waterlelie, één van de twee scholen voor speciaal onderwijs aan kinderen met epilepsie.
De tekeningen en werkjes zijn bedoeld voor minister van Bijsterveldt. Zij heeft het plan opgevat om deze heel speciale scholen te korten op hun budget. Wat de minister betreft kan er best 55 procent vanaf bij De Berkenschutse en makkelijk 64 procent bij De Waterlelie. En de ondersteuning die deze scholen bieden aan leerlingen met epilepsie in het reguliere onderwijs wil de minister ook stoppen.
In de brieven aan de minister beschrijven de kinderen wat er met ze aan de hand is, en vooral ook: hoe blij ze zijn dat ze op hun schooltje zitten. En dat ze zo ontzettend hopen dat de minister de school niet zal sluiten.
Karin schrijft dat ze op haar oude school erg werd gepest en dat de andere kinderen niet meer naar school durfden te komen vanwege haar aanvallen. De aanvallen van Karin zien er heel angstaanjagend uit, vandaar.
En dan een tekening van Martijn, de juf heeft er bij gezet: ‘Ik kan niet praten, maar hier begrijpt de juf mij’.
En een hartje van Remy. Zij schrijft: ‘Ik heb veel aanvallen en ik ben ook autistisch. De juf helpt mij vrienden te maken’.
Het is een hele stapel, ik lees ze allemaal, al is de post eigenlijk niet voor mij bestemd maar voor de minister.
Liza schrijft de minister dat ze eerst een hele tijd niet naar school ging, omdat ze op haar oude school niet goed overweg konden met haar aanvallen. Maar nu gaat ze hier op school haar VMBO-t diploma halen. En dan wil ze camera-vrouw worden!
En dan is er een briefje met daarop een hartje. Het is de brief van Dick en hij schrijft: ‘Ik ben normaal gewoorden op de Waterlelie’.
In precies zeven woorden staat daar waar het om gaat: Dick is hier op deze epilepsieschool een gewone jongen.
Het hebben van aanvallen is hier heel normaal. Dick voelt zich veilig op school. En Dick is ook letterlijk veilig op deze school, want iedereen weet hoe ze met de aanvallen van Dick moeten omgaan. En dat is een voorwaarde voor veel kinderen die naar zo’n speciale epilepsieschool gaan. Zij kunnen binnen een paar seconden in een aanval schieten die levensbedreigend kan zijn. En andere kinderen kunnen vanuit het niets zomaar op de grond neervallen, met ernstige verwondingen als gevolg.
Het is heel goed dat de minister deze brieven krijgt, want zij weet helemaal niets van de kinderen van deze scholen. Want anders zou de minister toch nooit op het idee komen om op te schrijven dat ze de school zo veel op haar budget wil korten, dat het onmogelijk wordt de school open te houden?
Dat zou betekenen dat ze in Den Haag gek zijn geworden!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten