Gekke tijden

Kleine jongens worden groot!

De afgelopen tijd heb ik af en toe het gevoel dat ik knettergek word. Er gebeurt zo ontzettend veel, de tijd vliegt voorbij. Als ik op de kalender kijk, kan ik bijna niet geloven dat de aprilmaand er al weer bijna op zit.

Het is druk vanwege alle bureaucratie. Een zorgintensief kind dat achttien wordt, en uit huis gaat, daar komt veel bij kijken.

CIZ, UWV, DUO, de rechtbank, zorgverzekering, gemeente, de bank, zorgkantoor….zomaar wat instanties waar ik de afgelopen maanden contact mee had. Alles vergezeld van bergen papier, en soms onbegrijpelijke procedures, die dan ook nog in een bepaalde volgorde doorlopen dienen te worden, omdat het ene onlogischerwijs op het andere dient te volgen.

Druk vanwege de overdracht van de zorg. Ik maak kennis met Bram’s nieuwe persoonlijk begeleidster. Ik ben blij zodra ik haar zie. Een jonge vrouw, lief, precies en vol belangstelling voor mijn grote lieve zoon. Ze heeft voor ons gesprek contact gezocht met het logeerhuis, en het dossier gevuld, en wat belangrijker is: gelezen.

Ze zoekt Bram op het logeerhuis op, hij vindt haar heel lief.

Druk vanwege andere bezigheden, mijn vrijwilligerswerk slokt momenteel erg veel tijd op.

Toch bevalt het me prima, al die drukte. Want zodra ik even rust heb, vliegt het me aan, de wetenschap dat Bram straks echt uit huis vertrekt, dat mijn eerste kind het huis verlaat.

Veel staat in het teken van ‘de laatste keer’.

Deze week voor het laatst bij de apotheek medicijnen gehaald. Bij de apotheek die de afgelopen tien jaar ons telkens weer zo goed heeft geholpen. Telkens was weer iets bijzonders, bijvoorbeeld medicatie die alleen via de internationale apotheek besteld kon worden. Toestanden met de verzekering. En ook die keer dat zij ons een week Columbinehuis aanboden, wat een lieve en welkome geste.

Ik koop voor de apotheker een grote bos bloemen en schiet helemaal vol als ik ze geef.

Deze week voor het laatst logeren. Woensdag zal ik voor het laatst zijn logeerkoffer pakken. Kleren, medicijnen en knuffels in de koffer doen. Voor het laatst ‘s avonds het telefoonnumer bellen, en over de telefoon kusjes geven. Bram gaat trakteren, een klein kadootje voor alle kinderen, een groot kado voor het logeerhuis.

Daarna is het meivakantie. Bram’s verjaardag op 6 mei. Achttien jaar wordt hij. Het lijkt gisteren dat hij geboren werd.

Als het goed is, worden de meubeltjes die we hebben besteld in de meivakantie geleverd. We moeten ze nog in elkaar zetten. Daar zijn nestje bouwen.

Dan alle mensen die hier met ons voor hem hebben gezorgd. Het zal vreemd zijn om ze niet meer (zo vaak) bij ons thuis te zien. Gelukkig komen ze allemaal nog in de periode dat Bram aan het wennen is. En ik weet zeker dat ze Bram nog wel eens zullen opzoeken of bij ons aan zullen wippen.

Het is echt goed dat hij uit huis gaat, echt waar. Het moet een keer gebeuren en de omstandigheden zijn optimaal. Bram komt op een afdeling waar hij prima past. Hij woont vlakbij ons, het is nog geen vijf kilometer van ons huis vandaan. En hij zal nog heel veel thuis zijn, en wij bij hem.

Het voelt alleen heel erg raar, na al die jaren heel intensief zorgen. Ik zeg wel eens dat ik continu met (minstens) één hersenhelft met hem bezig ben.

Om straks weer een heel brein tot mijn beschikking te hebben, zal nog wennen zijn.

Dit soort liedjes helpen momenteel niet erg. Rihanna: Stay: https://www.youtube.com/watch?v=JF8BRvqGCNs

Leerpuntje

De klas van Bram is helemaal versierd in Paassfeer. Alle tafels zijn aan elkaar geschoven, zodat er een hele lange tafel is ontstaan. Daar overheen een gele loper. Er is gedekt voor achttien personen. Zeven kinderen, twee juffen, acht ouders en een klein broertje.

Het is weer tijd voor de jaarlijkse paasbrunch. Daarbij zijn de ouders van harte welkom. Altijd gezellig.

Omdat het hier een klas betreft met ‘structuurbehoeftige kinderen’ doen we alles precies zo als vorig jaar. En als het jaar daarvoor. En het jaar daarvoor.

Ook ik heb, precies als vorig jaar, en het jaar daarvoor, en het jaar daarvoor, eieren meegenomen. Hard gekookt en versierd.

Juf legt alles nog een keertje uit. Op het bord hangen de picto’s in de juiste volgorde, duidelijkheid voor alles.

We beginnen met de lunch. Bram zit naast me en eet vier zachte puntjes met kipkerriesalade. Ik schaam me een beetje, want omdat ik kerrie niet lekker vind, heb ik mijn broodmagere schat dit zijn leven lang ontzegd. Wie weet was hij wel goedgevuld als ik die salade voor hem had gekocht.

Dan gaan we naar buiten, even luchten.

Daarna leest juf Thea het verhaal van Florrie voor. Florrie is een arrogante kip, die neerkijkt op de andere kippen. Juf Eline maakt er de ondersteunende gebaren bij. Aan het eind heeft Florrie haar lesje geleerd, want haar eieren zien er precies zo uit als die van de andere kippen. De hele klas luistert aandachtig.

Even lijkt het er op dat Bob in een aanval zal schieten. We wachten allemaal tot juf Eline hem heeft geholpen. Gelukkig zet de aanval niet door.

En dan is het eindelijk tijd voor de paasbingo. Juf heeft speelkaarten gemaakt, met verschillende plaatjes die met pasen te maken hebben. Als ze een plaatje trekt wat jij ook hebt, dan mag je er een gefiguurzaagd eitje op leggen.

Dit spel, dat we altijd spelen, is een echte hit. Vooral ook omdat er echte prijsjes te winnen zijn. Die staan op een aparte tafel: bellenblaas, paaskaarsjes, chocolaatjes, en twee fotolijstjes.

Dit onderdeel van de festiviteiten vraagt veel voorbereiding. Want het kan gebeuren dat iemand anders het prijsje pakt dat jij had willen hebben. De juffen hebben (wederom) een toneelstuk opgevoerd, over hoe het niet moet (gillen, wegrennen, boos worden). En een toneelstuk over hoe het wel moet (blij kijken, rustig blijven).

Daar heeft de vader van Lisa bingo. Hij mag een prijsje uitzoeken. Het wordt: ….. het rode fotolijstje.

Bob springt overeind. Juf roept meteen bezwerend: ‘Dit hebben we geoefend, Bob!’ Bob zakt weer op zijn stoel.

Even later heeft Bob bingo, hij pakt het zwarte fotolijstje. Nu hoor ik Bram tandenknarsen. Hij zegt: ‘Die moet ik nodig hebben voor mijn kamer!’ Maar ook hij beheerst zich.

En dan heeft Bram eindelijk ook bingo. Hij loopt door de klas naar de prijsjestafel. Hij lijkt heel rustig. Maar als hij bij Bob is, grist hij in een oogwenk het fotolijstje van Bob’s tafel.

Vanaf nu speelt een en ander zich in slow motion af, dus langzaam lezen.

Bob springt van zijn stoel. Hij verheft zijn 1 meter 70 en pakweg 90 kilo. Zijn mond gaat open, en hij gilt. Zijn armen gaan opzij. Het volgende moment hangt juf Thea aan zijn linkerarm, en juf Eline aan zijn rechterarm. Juf Thea roept vertwijfeld: ‘Dit hadden we toch geoefend! Dit hadden we geoefend!’

Bram rent door de klas en wordt in de andere hoek tegengehouden door mij. Ik hang aan zijn arm, en roep: ‘Bram, stop! Stop! Geef dat lijstje hier!’.

Bram hangt nu in een hoek voorover. De arm waar ik niet aan hang, steekt in de volle lengte in de lucht. In zijn hand het fotolijstje. Ik zie het in gedachten kapot vallen. Ik kan niet tegelijkertijd Bram in bedwang houden en het lijstje pakken, maar ik probeer het toch.

Daar komt de moeder van Lisa aan. ‘Wat kan ik doen!’, roept ze.

‘Pak het lijstje!’, roep ik.

De moeder van Lisa pakt het fotolijstje. Bram rukt zich los, en rent naar de gang. ‘Ik moet naar de uitslaapkamer! Ik moet naar de uitslaapkamer!’, gilt hij.

Bram stort zich in het slaapkamertje op bed. Juf Thea gaat met hem mee, en trekt de deur dicht. Ik ga de klas in, en weet even niet of ik moet lachen of huilen. Ik besluit tot het eerste.

Bob is gekalmeerd, maar kijkt nog steeds heel erg boos.

Na twintig minuten is Bram wat gekalmeerd, en zit iedereen weer op zijn stoel. We gaan gewoon verder, alsof er niets is gebeurd.

In de nieuwsbrief van vandaag blikt juf terug op de paasbrunch ‘Dit schooljaar waren de fotolijstjes erg populair en daar waren er maar twee van…..dit was best moeilijk voor de leerlingen. We zagen dat het leren omgaan met teleurstellingen en boosheid een belangrijk leerpunt blijft.’