De allerliefste…

Bram vertelt mij dat ik ‘de allerliefste moeder van de hele wereld’ ben. Op mijn reactie dat hij dan wel heel erg boft, vertelt hij mij ook nog eens ‘dat ik de allerliefste vader van de hele wereld heb uitgezocht….en ook hele lieve zusjes!’

Bram en ik lopen over straat, we gaan naar de bioscoop, naar de film Mees Kees. Femke is ook mee. Eerst halen we onze kaartjes en daarna gaan we cola kopen, en een bak popcorn.

De film is leuk, en Bram is gezellig.

Die avond zit hij na het eten aan tafel te mijmeren. Zijn hoofd steunt in zijn handen, hij zit erbij als de Denker van Rodin. ‘Hoe kan ik er nu voor zorgen dat ik niet zo boos wordt, als je me komt halen..?’ Die vraag ligt daar opeens tussen ons in op tafel.

Het is een geweldig goede vraag. Want boos worden, dat doet Bram regelmatig. Nu mag boos (of verdrietig) worden best, maar schreeuwen, weglopen, slaan, duwen, schoppen, bijten, met spullen gooien, dat mag dus allemaal niet.

En toch is dat wat er wel met enige regelmaat gebeurt.

Toen ik Bram kwam halen voor het weekend, was hij daar volgens mij niet helemaal goed van op de hoogte. Hij zat lekker achter de computer. En dat beviel prima. Beter dan meegaan met mamma in elk geval.

Bram wordt heel boos, en maakt expres zijn knutselwerkje kapot. De snippers gaan met een uitdagende blik, zo, hup op de grond.

Ik zeg: ‘Bram, stop eens met kapot maken! En raap dat papier op!’

Bram zegt:’Nee!’

Hij geeft me een duw, we vallen alletwee om, ik op het bed, en hij bovenop mij.

Niet handig, want meneer is behoorlijk groot. Ik kan net voorkomen dat ik keihard mijn hoofd stoot.

Bram en ik vertrekken, ik ben nu zelf ook razend. Dit kan echt niet, dit moet stoppen. Dit gedrag is niet te combineren met een ‘normaal’ gezinsleven. Ik vertel Bram dat ik heel boos ben. Ik besluit hem flink te laten schrikken, en ik zeg dat ik hem niet mee neem naar huis, maar ga afleveren op het logeerhuis. Ik zet hem daar uit de auto, inclusief koffer. Bram is in tranen.

Natuurlijk laad ik Bram weer in, en zijn koffer ook.

Maar leuk is anders. De stemming komt er die dag niet echt meer in, helaas.

Ik ben zelf ook behoorlijk over mijn toeren. Want telkens gedoe, ofwel epilepsie, ofwel gedrag: het is zwaar.

Voor ons allemaal. Voor Bram zelf uiteraard. Voor Bart, die ook nog ‘gewoon’ een baan heeft. Voor de meiden, die hun hele leven lang al meedraaien in dit vreemde drukke huishouden. Zij hebben eigenlijk recht op een stukje rustige jeugd. Eva gaat volgend jaar beginnen met haar eindexamenjaren. Voor mij, ik wil zo graag mijn wieken weer uitslaan en (echt) aan het werk.

De vraag is dus of we niet een nieuwe afweging moeten maken tussen al die belangen. Of de tijd gekomen is om voor Bram een plekje te zoeken buiten ons eigen huis. Nog meer dan nu de zorg te gaan delen met anderen.

Bart en ik hebben een lang, intensief en eerlijk gesprek. Een gesprek met serieuze gevolgen.

Want Bram gaat waarschijnlijk in 2013 ergens anders wonen. Op het terrein waar hij iedereen kent. Het is officieel in gang gezet.

Bram is blij. Hij verheugt zich erop zelf een koffiezetapparaat te hebben.

Dat is dan geregeld.

Het enige dat we nu nog moeten doen, is bedenken hoe hij ervoor kan zorgen dat hij niet zo boos wordt, als ik hem kon halen.

Katie Melua: the walls of the world: http://www.youtube.com/watch?v=Q6OF8izlm2Q