Vier het leven!

‘Life is what happens while you are making other plans’, John Lennon.

Dit is de tekst die we op de uitnodiging zetten voor het feest dat wij afgelopen zondag gaven.

Bart en ik zijn van de bijeenkomsten met lekker eten en drinken.

Wij kookten in onze studententijd in het weekend op de studentensocieteit voor grote groepen, zestig ‘couverts’ deden we met gemak!

We woonden toen samen op een piepklein zoldertje bij een hospita. Op onze verjaardagen mochten we haar tuin gebruiken. Want onze vriendenkring paste met geen mogelijkheid op die twee kamertjes. Wij schilden rustig 10 kilo asperges voor twintig gasten. Of maakten een Indisch buffet voor het gehele lab.

Het record aantal gasten binnenshuis haalden we in ons eerste flatje in Leiden (64 vierkante meter). Bart had tamelijk onbezonnen links en rechts mensen uitgenodigd voor een dineetje ter gelegenheid van zijn verjaardag, maar was even vergeten bij te houden wie dat precies waren. De dag voor het feestje bleek de eindstand 35 personen te zijn. Dat leverde een kort moment van ontzetting op (aan mijn kant). Maar we leenden gewoon extra pannen, schilden nog drie zakken aardappelen, de gasten namen zelf borden en bestek mee, en het feest ging gewoon door. Het enige minpuntje van die avond was dat er kinderen fruitsla aten in ons bed. Maar dat ontdekten we pas na afloop.

Toen Bram ziek werd, waren dit soort dingen eigenlijk niet meer mogelijk. In het begin waren we telkens zo moe en onzeker, en bovendien erg verdrietig, dat ‘vieren’ niet in onze moodswing paste. De aanvallen en het gedrag van Bram maken sindsdien een strak leefschema noodzakelijk. Op uitnodigingen van anderen kunnen we alleen ingaan als thuis alles geregeld is. En verjaardagen vieren we in kleine kring.

Tot we opeens zo’n zin kregen in een geweldig ouderwets feest. Een feest om iedereen weer eens te ontmoeten, en oude banden aan te halen. Dat feest is er gekomen, afgelopen zondag. Familie, vrienden, buren, collega’s, vrienden uit Andersland, mensen die ons helpen met de zorg voor Bram, allemaal waren ze er.

Het motto was ‘vier het leven’.

Het was zo ontzettend fijn om al die mensen die met ons op ons levenspad lopen daar bij elkaar te zien. Dat warme gevoel, daar kunnen we weer tijden op voort. Het was fijn ooms en tantes weer te zien. Om oude vrienden te ontmoeten. Om bij elkaar de rimpels te zien, en meteen daarna te weten dat je allemaal geen steek bent veranderd. Dat je nog steeds die klik voelt met al die mensen.

Het feest was eigenlijk te veel voor Bram. Hij is twee keer weggelopen, heeft zich opgesloten in een kamertje. Hij heeft na Bart’s welkomswoorden de toespraak verscheurd. En hij zat die dag vol met aanvallen, hij kwijlde als een lekkende kraan. Met hulp van de laptop en een aantal DVDs heeft hij het feest toch ‘uitgezeten’.

Maar: hij hoort bij ons en wij bij hem.

Daarom vieren we het leven zoals het komt. Inclusief aanvallen en inclusief gedrag. Dat hebben we geleerd.

Het feest was fijn, de zon scheen. En het leven is mooi.

That’s life, Frank Sinatra: http://www.youtube.com/watch?v=9VY64P-dvp4