Het optreden

Vrijdag was het zover: de kinderen van Bram’s school hadden hun ‘finest hour’, een optreden in de plaatselijke poptempel.

Ik was er al vroeg, Bart kwam apart vanaf zijn werk. De toeschouwers moesten boven wachten, de kinderen zelf kwamen per bus vanaf school. Zij stonden beneden op de dansvloer en gingen per toerbeurt het podium op.

Ik stond daar en was zelf erg zenuwachtig. Bram vindt de aanloop naar zo’n optreden heel leuk, hij heeft er ook deze keer enorm van genoten. Maar het optreden zelf: dat vindt hij doodeng.

Zijn eerste optreden was als pakweg zevenjarige. Voor een kind als Bram is ‘meedoen’ niet altijd vanzelfsprekend, toen al niet, nu helemaal niet meer. Maar de lieve balletjuf van de kleuterdansgroep van Eva zag zijn verlangende blikken en daarom mocht hij meedoen met de balletles van Eva. Eva en Bram gingen voortaan elke woensdagmiddag samen naar ballet. Ik zat beneden met baby Femke, zodat ik meteen kon ingrijpen als er iets met Bram gebeurde.

Bij de balletles hoorde een optreden in de schouwburg. Het was leuk tot aan het optreden zelf. Ik stond in de coulissen en zag het gebeuren: Bram die doodstil stond, de zaal inkeek en hartverscheurend huilde. Ik ben meteen tussen de tutuutjes gesprongen en heb mijn eigen Rudolph Nureyef daar weggehaald. Zo werd zijn balletcarrière in de kiem gesmoord.

Tot op de dag van vandaag is optreden voor Bram heel erg moeilijk. Meestal eindigt het in dikke tranen en uithuilen op schoot bij de juf en dan bij mamma. Maar dit keer niet. En dat terwijl de voortekenen niet gunstig waren. Hij was heel zenuwachtig en is zelfs weggelopen van school. Zijn gedrag was dagenlang heel erg moeilijk.

Ik zie Bram binnenkomen, juf houdt zijn hand stevig vast. Hij kijkt om zich heen, zoekt ons en zwaait. Juf blijft hem steunen, grote hand zit veilig in kleine hand, bijna een heel uur lang.

En dan is het zover: Bram en zijn klasgenoten mogen opkomen. Ze zien er allemaal prachtig uit. De band met echte muzikanten zet het nummer in, de juffen gebaren de tekst en zingen mee. Bram’s hand glijdt uit die van juf, en ook hij zingt en gebaart. Het gaat helemaal goed. Het is een spetterend optreden.

Boven staan wij, de ouders. De tranen lopen over mijn wangen, Bart reikt geroutineerd zijn zakdoek aan, het is gelukkig donker.

Ik ben zo trots op mijn ventje, want hij heeft zichzelf overwonnen. En ik ben erg geraakt door al die mensen om hem heen die hem zover willen brengen, die toch de mogelijkheden blijven zien en hem stimuleren om datgene naar boven te halen wat telkens weer door al die rotte aanvallen en al die andere problemen niet zichtbaar lijkt te mogen worden.

Na afloop gaan de kinderen met de bus weer naar school, vanwege het overzicht en de veiligheid (‘er zitten weglopertjes bij’). Ik haal Bram op van school. Hij stuitert nog steeds en er is die middag verder geen land met hem te bezeilen, alle spanning komt er uit.

Maar in een moment van rust wil hij toch dit met ons delen: ‘Ik ben zo trots op mezelf!’





Racoon: do not give up the fight: http://www.youtube.com/watch?v=PnaOOgMv_WY

De lente! De zomer!

'De lente! De zomer! De herfst en de winter! WetjijmummmmmmVINDEn warheenkGA!! In de lente! De zomer! De herfst en de winter! Mmmm…….Meisje voor mij! '

Bram zingt en zingt! Want nu komt het er op aan: aanstaande vrijdag heeft hij zijn eerste optreden als popmuzikant.

Hij zingt met de hele klas een liedje van Jan Smit. Het heet Cupido. In het liedje komt Cupido langs met een aantal dames om te kijken of er eentje Jan Smit’s ‘liefdesvuren blust!’. Maar het wil niet erg vlotten met die arme Jan, begrijpen wij als we het originele liedje er bij pakken.

Op de school van Bram is het cultuurmaand. De hele maand februari staat in het teken van popmuziek. De kinderen oefenen liedjes, eentje per klas.

Omdat Bram fan is van Jan Smit, en van de sint een CD heeft gekregen moet zijn CD natuurlijk mee naar school. Dat loopt niet helemaal goed af. Juf wil de hele CD draaien, en de andere kinderen willen de hele CD horen. Maar Bram wil alleen Cupido horen en ontsteekt in grote woede als de juf anders besluit. ‘Deze CD is van mij! Ik ben de baas van de CD!’

Er volgt een scene, die ik hier niet nader zal beschrijven. Een aantal lezertjes kan zich hier een voorstelling van maken, en de rest mag zijn fantasie gebruiken. In elk geval zit de CD ’s middags weer in de schooltas. En meldt Bram treurig dat ‘de CD niet meer mee mag van de juuf.’

Er wordt ook een echte videoclip gemaakt. Die film krijgen we aanstaande vrijdag te zien als Bram optreedt in onze lokale poptempel.

Op zijn manier doet Bram verslag van de vorderingen. Dat wil zeggen dat we per stap ongeveer twintig keer een verhaal horen, al is niet alles zonder nadere toelichting van de juf voor ons begrijpelijk. Zo ook over de totstandkoming van de videoclip. Het wordt duidelijker als ik bij de voortgangsbespreking van de juf de poppetjes zie die gebruikt zijn voor het videofilmpje. Op karton zijn poppetjes geplakt, die daarna keurig zijn uitgeprikt. Er is natuurlijk een poppetje van Jan Smit. Een poppetje van Cupido. En een paar poppetjes van dames die Cupido op Jan Smit afstuurt. Josje van K3 is er ook bij.

De dames die het script van deze clip hebben geschreven, hebben overduidelijk zelf wat emoties van de afgelopen tijd weggewerkt. Of beter: weggeprikt. Een van de poppetjes is namelijk onze minister van onderwijs. Die in juni nog op bezoek was in de klas.

Of er iets moois opbloeit tussen Marja en Jan? Dat blijft nog even de vraag……

Cupido, Jan Smit: http://www.youtube.com/watch?v=xxBYUkM7NCc

Stilte

Ja, gek is dat. Als het met Bram niet zo goed gaat, kan ik daar best iets over vertellen op dit blog. Over hoe het op dat moment gaat. En als het goed met hem gaat, dan komen de blogs vanzelf, geen enkel probleem. Ik heb zo vaak oprecht plezier met (en ook om) hem, er gebeuren gewoon altijd heel aparte dingen als Bram in je buurt is.

Nu lukte het even niet zo. Er zijn grote zorgen over een jongen waarvan ik de moeder goed ken. Voor zijn leven werd gevreesd. Het voelde helemaal niet goed om hier iets te schrijven. De zorgen over Bram waren te klein in vergelijking met dit verdriet. En de fijne momenten met Bram voelden zo wrang, zo pijnlijk, zo ongepast bijna, in vergelijking tot de zorgen over deze jongeman.

Mijn opa en oma hadden een huis vol antieke klokken, voor elk van hun vijf kinderen hadden ze er twee gekocht. In de huiskamer hingen er drie of vier, in de gang eentje, op de overloop eentje…..overal getik en getingel, ik vond het als kind geweldig. Toen oma overleed, zette opa alle klokken stil. En die stilte, de afwezigheid van alle vertrouwde geluiden, maakte dat niet alleen oma, maar ook het huis, dood was. Opa vertelde dat hij de klokken stil had gezet uit respect voor oma. Die stilte maakte een diepe indruk.

Gelukkig lijkt het ietsje beter te gaan met het zorgenkind. Al is het ‘garantie tot om de hoek’, toch is er opluchting. Het voelt weer zo goed dat ik hier de stilte durf te verbreken. Daarom ook hier weer een levensteken.

Nu durf ik te vertellen dat het met Bram de afgelopen dagen weer veel beter gaat. Hij zit lekker in zijn vel, heeft zelfs geschaatst op papa’s schaatsen. Lekker op het slootje naast onze wijk, samen met alle buren. Hij hoort er in ons buurtje helemaal bij. En dat geeft zelfs bij min acht een warm gevoel.

PS: binnenkort komt er bezoek op dit blog! U krijgt dan twee Maaike’s voor de prijs van één….wordt vervolgd!