Skateboard

foto's door Marjet

Tante Marjet is jarig geweest en daarom gaan we met de hele familie uit. Zondagmiddag in Schiedam naar een ballletvoorstelling, The Sleeping Beauty, door een Russisch balletgezelschap. Daarna uit eten.

De voorstelling durf ik wel aan. Bram vindt het geweldig om in het theater te zijn, kan het ook opbrengen om lang stil te zitten. Daar ben ik heel blij mee, niet alle kinderen met zijn ontwikkelingsniveau kunnen dit aan.

We bereiden Bram goed voor, vertellen precies wat er gaat gebeuren. Ook dat we uit eten gaan. Dat lijkt Bram wel wat. Hij vertelt ons wat er volgens hem gaat gebeuren. ‘Wij gaan naar een pizzeria en dan eet ik friet. Met kreeft.’

Hij stelt zijn verwachtingen bij, na wat tegengas van ons.

Dan blijkt dat we toch niet uit eten gaan. Tante Marjet heeft bedacht dat het misschien te veel is voor Bram. En dat is eigenlijk ook zo. Maar ja… nu is het programmaboekje in Bram’s hoofd al gedrukt, wijzigen is bijzonder lastig.

Bram zit op zijn bed. Hij is heel boos. Elke paar minuten komt hij melden (mij toeschreeuwen is een betere omschrijving) dat het ‘omgedraaid’ moet worden. Met zijn handen maakt hij het gebaar van ‘omdraaien’.

Bram moet telkens weer terug naar zijn kamer en nadenken over de nieuwe keuze: na de voorstelling naar het huis van tante Marjet, of na de voorstelling naar huis.

Eindelijk kalmeert meneer. Hij komt zijn keuze vertellen: we gaan na de voorstelling naar het huis van tante Marjet. Gezellig!

We gaan in opperbeste stemming op pad. In de schouwburg groet Bram alle mensen. Hij gaat tussen mensen in staan, zwaait vriendelijk met zijn hand vlak voor hun gezicht, en omhelst een wildvreemde mevrouw.

Uiteindelijk zitten we. De voorstelling begint, en het is ontzettend leuk. Prachtige aankleding, mooi klassiek ballet. Bram kent het verhaal, want op de dagbesteding oefent hij met de anderen voor de voorstelling van Doornroosje.

Bram geniet. Hij durft alleen niet te kijken, als de prins Doornroosje wakker kust.

Dan gaan we naar het huis van tante Marjet. En die heeft nog een verrassing voor Bram. Hij mag mee met zijn nicht Judith en voor zichzelf frietjes en een kroket gaan kopen.

Bram gaat alvast in de gang staan. Niet lang daarna horen we een enorme knal. Daar ligt hij, op de grond, met zijn magere stelten in een rare hoek.

‘Wat NU weer’, denk ik, ‘had hij een valaanval? Wat is er aan de hand?’

Bart roept dat ‘dit er niet goed uitziet’, de stemming slaat helemaal om.

Ik vraag aan Bram of hij een valaanval had. Hij kermt ‘dat hij zich aan de muur vasthield’.

Opa voelt aan het been. Voorzichtig laten we Bram zitten en daarna staan.

Dan zie ik het skateboard van Jeppe liggen. En opeens zie ik voor me wat er gebeurd zou kunnen zijn…. ‘Bram, ben jij op het skateboard gaan staan?’

En dan gebeurt het: Bram doet zijn eerste poging de waarheid te verdoezelen! Het gaat hem niet goed af, maar het is wel weer een stap in zijn ontwikkeling. Ik moet eigenlijk erg lachen, om deze poging en ook van opluchting.

Bram zet met een nijdig gezicht het skateboard terug onder de kapstok. Even later is hij alsnog onderweg naar de snackbar.

Hij eet twee borden friet, een halve pot mayonaise, en twee kroketten. En als toetje ‘merengue’ met fruit en slagroom.

Onderweg in de auto valt hij in slaap. Het was een leuke dag.

Madness:House of fun

Welcome to the house of fun

Now Ive come of age

Welcome to the house of fun

Welcome to the lions den

Temptations on his way

De moeder van Jip

De moeder van Jip belt. Over een formulier met 999 multiple choice vragen.

Nu denkt u natuurlijk: ‘Die moeder van Jip, die is iets hoogs is in het bedrijfsleven. Of ze is verantwoordelijk voor een grote bank. En nu moet ze aantonen dat die bank niet om dreigt te vallen.’

Maar nee hoor, de moeder van Jip is gewoon de moeder van Jip. De 999 vragen gaan over Jip. Want het is tijd voor een voortgangsgesprek op het Medisch Kinderdagcentrum waar Jip (bijna vier jaar) naar toe gaat.

Tjonge, ik ben er even stil van: 999 vragen over één kind.

Ik vraag voor de zekerheid nog even of het er echt 999 zijn. En ja, het zijn er echt 999. Met bij elke vraag vier verschillende antwoorden. De moeder van Jip is gisteren begonnen, maar nu is haar, na een dagje lezen en vragen beantwoorden, de moed een weinig in het schoeisel gezonken.

Ik vraag of het toevallig een digitale vragenlijst is?

Want dan kan vast via een superslim computerprogramma met één druk op de knop inzichtelijk gemaakt kan worden hoe het met de ontwikkeling van Jip gesteld is, en waar nog wat aan gesleuteld moet worden.

(Mijn gedachten slaan totaal op hol over dat programma! Misschien is dat wel zo geavanceerd, dat Jip na invullen van alle gegevens in 3D uitgeprint kan worden! En dat het gesprek dient om met de ouders te bespreken welke constructiefoutjes er digitaal weggewerkt kunnen worden!)

(Vervolg fantasie: Zou ik dat zelf willen? Een gereviseerde Bram? Mmmmmm….)

Back to reality: het betreft gewoon een pak papier. En dat betekent dat iemand op school al die antwoorden zal moeten bekijken en zonder hulpmiddelen, gewoon analoog, een oordeel over Jip zal moeten vormen. Wat mij nogal omslachtig lijkt. Dit omdat Jip gewoon lijflijk aanwezig is op het schooltje, en hij bovendien al gedocumenteerd is door ergotherapeut, logopediste, schoolarts, fysiotherapeut, en diverse andere betrokkenen.

De moeder van Jip heeft één vraag voor mij, met slechts twee mogelijke antwoorden: ‘Is dit normaal?’

Mijn keuze is: ‘A: neen’.

Ik meld dat ik me afvraag wat het doel is van dit gesprek. En in koor roepen wij dat dat doel natuurlijk is ‘bespreken hoe het met Jip gaat, wat goed gaat, en wat zorg behoeft.’

De moeder van Jip schrijft nu een brief aan school. Met daarin haar visie op haar lieve dappere zoon, op wie ze heel trots is. Waarin staat wat er al heel goed gaat, en wat er beter kan. Daarbij stopt ze alle verslagen die er al van Jip zijn.

Dat formulier met die 999 vragen vult iemand anders maar in. De moeder van Jip heeft haar handen en haar hoofd al vol genoeg aan zorgen voor en zorgen om Jip.

Bureaucratie in Andersland: als we dáár nu eens op zouden bezuinigen?

 Ilse weet het misschien wel! Ilse de Lange: All the Answers