Tien bijzondere gasten

Vrijdag is het dan eindelijk zo ver: het verjaardagsfeestje van Bram. In de vroege ochtend heb ik nog even telefonisch overleg met de juf. De hele klas gaat immers mee, en het feestje roept behoorlijk veel spanning op in de hoofden van de dames en heren. Met juf spreek ik nogmaals de hele gang van zaken door. Zij komt zelf nog met het geweldige idee om samen met de kinderen alvast een indeling te maken voor het vervoer. 

Wij stemmen alles af, tot op het kleinste dingetje: duidelijkheid is zo belangrijk bij deze kinderen. Zonder ‘duidelijk’ wordt het geen feest, maar eerder zoiets als een excursie naar een mijnenveld.

Even voor half vier komen we op school aan om de feestgangers op te halen. In de klas zitten tien stralende kinderen klaar. Jas aan, tas voor zich. Het lijkt wel een militaire operatie, zo strak is alles gepland.

Ik krijg Tim in de auto, letterlijk en figuurlijk mijn grote vriend. Hij mag voorin zitten. Op de achterbank zitten Eline en Bob. Tim heeft het hoogste woord. Hij vertelt dat hij er zo veel zin in heeft. En vraagt of we ook patat gaan eten. ‘ik ben dol op patat, Maaike!’, zegt hij blij. ‘ik ben dol op snacks!’ Bob wil ook graag wat zeggen maar dat wil Tim niet. “Even je mond houden, Bob!’, zegt Tim, ‘nu ben ik aan het praten!’

Als we bij de bowlingbaan aankomen, valt Tims oog op de vuilnisbakken. ‘Heeee, kliko’s!’, roept hij opgewonden. ‘Zouden ze die nog gebruiken? Als ze ze niet gebruiken, dan wil ik er wel eentje mee naar huis nemen. Ik ben dol op kliko’s!’

Tot nu toe is alles zo voorspoedig gegaan, dat we tien minuten te vroeg bij de bowlingbaan aankomen. En dat pakt niet goed uit. Als we binnen komen, is het er donker, de muziek staat knetterhard. De banen zijn verlicht met knipperende lichtjes, rook hangt boven de pionnen. Daardoor heen rent menigte kleine, gillende kinderen met lichtgevende bandjes om hun nek.

En daar staan wij dan: vier volwassenen, drie ‘gewone’ kinderen en tien zeer prikkelgevoelige, zwaar epileptische kinderen. De moed zakt me spontaan in de schoenen.

Al snel vinden we onze tafeltjes, nu nog even (in het donker) de kinderen bij elkaar zoeken. Gelukkig laat iedereen zich gedwee op de bankjes neerzetten.

En dan begint het wachten.

Na tien minuten worden er bordjes, servetjes, en vorkjes op tafel gezet.

Na nog eens vijf minuten wachten wordt het het feestvarken zelf te veel. Hij heeft begrepen dat de muziek uit zal gaan en kan alleen nog maar gillen; ‘ik wil ook discobowlen, ik wil ook discobowlen, ik wil ook discobowlen!’ Uiteindelijk rent hij de bowlingbaan uit, zo het bos in. Meteen daarachter aan rent Bart.

Nu is het tijd om de bediening tot spoed te manen. Ik meld met enig gevoel voor dramatiek dat ik daar zit met tien autisten, en dat er al eentje is weggerend. Dat helpt. Daar komt dan eindelijk de taart, met de kaarsjes. De jongeman wil meteen de taart gaan uitdelen, zonder dat de kaarsjes hebben gebrand, zonder dat ze zijn uitgeblazen, zonder zingen en helaas dus ook zonder de jarige job. Dit roept weer de nodige stress op bij de overige feestgangers, want zo gaat het draaiboek niet.

Ik bel Bart, Bram en hij komen terug. De meneer bezweert Bram dat de muziek aanblijft, wij bezweren Bram dat het ‘dus’ wel degelijk discobowlen is.

Bram kalmeert, de knetterharde muziek is inmiddels uit, het licht aan, de mist opgetrokken en de gillende meute kleuters is vertrokken. Nu kan het feest echt beginnen.

We zingen, Bram krijgt kadootjes, we doen de schoenen aan. We bowlen, en er is rust.

Ik praat met Jan, die er gelukkig bij is. Hij vertelt zelf over zijn val van de trap. Dat het een aanval was, en toen een harde klap. Helemaal van boven naar beneden gevallen, van bovenaan de trap. Dat hij met de ambulance ging en overal pijn had. Ik ben zo blij dat hij bij ons is, dat ik even mijn neus moet gaan snuiten.

Na afloop is er voor iedereen een kartonnen auto, met friet en een kroket, frikandel of een kaassoufle. Iedereen smult.

Daar zijn de ouders al weer. De moeder van Jan vertelt dat ze bezig is haar huis veilig te maken voor Jan. En dat ze daarvoor hulp heeft van MEE, een organisatie waar ze nog nooit van had gehoord. Word er een beetje verdrietig van, dat te horen.

De vader van Tim vraagt bezorgd of het goed is gegaan. Ik vertel hem dat wij zo van Tim hebben genoten. En dat is echt zo. Als je Tim’s gebruiksaanwijzing (die niet zo anders is dan die van Bram) volgt dan gaat het prima. Dan is Tim een ontwapenende gast. Vader blijkt zeer geraakt door het compliment. Hij hoort normaal alleen maar klachten, vertelt hij. Dat raakt mij dan weer.

Na afloop betaal ik de rekening, praat nog even na met de bediening. Na het rommelige begin hebben ze zich enorm ingespannen om het tot een leuk feest te maken. Het blijkt dat de ouders van een van de jongens bij het epilepsiecentrum werken.

Ik geef een veel te grote fooi….. Hoop dat we volgend jaar weer welkom zijn met ons illustere gezelschap.

Verjaardagsfeestje

Het is alweer meer dan een maand geleden dat Bram jarig was. En natuurlijk geeft Bram een feestje. De hele klas mag komen, we gaan als altijd bowlen.

We gaan naar het bowlingcentrum om de hoek. En dan volgt een feestje volgens het standaarddraaiboek. We halen de kinderen om half vier van school. Aan de juffen als altijd het vriendelijke verzoek iedereen vlak voor vertrek nog even te laten plassen.

Dan doen we de schoenen aan. Dat is al een belevenis op zich, want de helft heeft ‘moeilijke voeten’. Een andere uitdaging is de meegenomen eigendommen zo te ordenen dat ze na afloop terug te vinden zijn. Bij een eerdere gelegenheid zochten wij langdurig naar een paar dure aangepaste schoenen, gelukkig niet tevergeefs.

Bij een gelegenheid nog langer geleden waren wij overigens zelfs een compleet kind kwijt. In het Haarlemmermeerse bos. Bij de vijver. En niet eventjes maar een half uur. Uiteindelijk werden haar schoenen herkend. Die zagen we onder een WC-deur uit steken. Daar zat ze lekker autistisch te wezen. Dat incident is de reden dat wij Bram’s feestje altijd binnen vieren. Bij beide uitgangen van het bowlingcentrum zit een portier: die krijgen van ons instructies om niemand van ons illustere gezelschap de deur uit te laten gaan.

We starten met de taart. En zingen natuurlijk. Dan de kadootjes. Dan een uurtje bowlen. Altijd in de meest rechtse twee banen, want daar loopt niemand langs, en dus minder prikkels. Hekjes uiteraard hoog. Dan een kindermenu, opgediend in een kartonnen autootje: frites met een kroket. Dan een ijsje. Om zes uur komen de ouders/verzorgers de feestgangers ophalen. Om half acht ligt de hele familie B. op één oor.

Jammer genoeg kon niet iedereen die was uitgenodigd. Van K3 ontvingen we een heel aardig briefje, dat ze helaas niet konden komen. Bram vindt dat heel jammer, maar hij legt zich er dapper bij neer.

Peiling

Zo......vast herkenbaar voor andere Andersouders. Bram is niet thuis, toch erg druk met hem.

Nieuwe stoel (via verzekering) zou afgelopen week worden afgeleverd. Jammer dat de ontbrekende onderdelen nog in Zweden liggen, en die worden in week 28 afgeleverd. Dat is de week van 9 juli. Op het moment van schrijven is het 1 juni 2012. Dan moet er nog wat gesleuteld worden en begint de vakantie...

Wil iedereen die denkt dat deze levering niet voor september gaat lukken, zich daar twee aan twee opstellen, in een nette rij?

Dan twee vestjes via de gemeente. Nodig voor fiets en douchestoel. Bram is gegroeid, helaas nog steeds niet voorzien van een übermannelijk torso, maar de vestjes passen er toch niet meer omheen.

Krijg een telefoontje van een mevrouw van de gemeente, die informeert 'hoe het nu met Bram gaat?' Huh??? Zo’n telefoontje heb ik echt nog nooit gehad van een instantie! Ik schiet eerst uit mijn slof, dacht het dat weer ‘groundhoggen’ was. Maar uiteindelijk een goed gesprek gehad, zij schrok ervan, vertelde ze. Jammer dat ik dan de volgende dag een standaardbrief ontvang waarin men mij meldt dat de beslissing over de twee vestjes binnen 8 weken mag worden verwacht. Daarna moet de leverancier nog aan de slag.

Daarom mijn oproep: willen de mensen die menen dat deze levering niet gaat lukken voor oktober 2012 zich daar in die hoek opstellen in groepjes van 5? Dit in verband met het tellen!

Het schoolvervoer: er moet ook hier bezuinigd worden. Vandaar dat men heeft besloten voortaan alleen nog maar kinderen te vervoeren die verder dan 6 kilometer van school wonen. En wij wonen in een woning op 4,7 kilomete afstand van de school, zo wordt mij per brief meegedeeld. Nu ben ik goed geinformeerd en weet toevallig dat deze regel niet geldt voor kinderen met een meervoudige beperking. Ik bel en inderdaad: foutje! Vul de digitale tool in, moet allemaal vragen beantwoorden zoals: ‘heeft u de dichtstbijzijnde school voor uw kind gekozen?’, en ‘kan uw kind met de fiets naar school?’ ‘Kunt u uw kind zelf brengen?’, ‘zo nee, waarom niet’.

Ik word er behoorlijk recalcitrant van en vul eerst in: ‘omdat ik daar toevallig geen zin in heb, en bovendien geen tijd heb omdat ik elke dag met mijn vriendinnen ga tennissen.’ Maar laf als ik ben, is deze tekst weer verwijderd voor dat ik op ‘verzenden’ druk.

Wil iedereen die denkt dat ik voor het schooljaar 2013-2014 weer dezelfde toestanden zal krijgen, zich rustig opstellen in een lange rij in de gang? Er komt zo iemand langs om u te tellen!

Dan de verlenging van de gehandicaptenparkeerkaart! Krijg ook hier de bekende ontvangstbevestiging. Men verwacht binnen 8 weken een beslissing te nemen over de verlenging van deze kaart.

Wil iedereen die meent dat de kaart op tijd, dus voor 17 juli as, verlengd wordt, zich daar opstellen? Graag op de stoelen gaan zitten die daar in rijen van tien staan opgesteld. Dit vergemakkelijkt het tellen aanzienlijk!

Wat? Is er niemand meer over?