U droeg een
lichtblauw pak. Met daarop een print met tulpen. U stond in een tent in een
veld met tulpen en u speelde op uw saxofoon.
Ongewild, onbedoeld
en onverwacht werd u de bekende druppel. De grens. The bloody limit.
U wist het niet,
en weet het vast nog steeds niet.
Wij wisten het
niet en we hadden het ook niet zien aankomen.
Het effect was
dramatisch. In een oogwenk sloeg de verwachtingsvolle stemming waarmee wij met
het hele gezin op pad waren gegaan om. Op het moment waarop ik het strijdtoneel
(want dat was het geworden) betrad, waren er pakweg drie minuten verstreken
waarin ik niet op zoonlief had gelet. Ik maakte in die drie minuten foto’s van
tulpen, van mijn dochters en van mijn dochters tussen de tulpen. Ik zette daarna
op verzoek een ander gezelschap (‘cheese!!’) op de foto.
Wat ik gemist had:
- de steeds
snellere cadans van steeds bozer neergezette schoenen maat 42;
- de herhaling van
het mantra: ‘jullie hadden niet gezegd dat er een saxofoon zou zijn! Jullie
hadden niet gezegd dat er een saxofoon zou zijn! Jullie hadden niet gezegd dat
er een saxofoon zou zijn!’;
- het naar binnen
snellen en het schelden (‘u moet stoppen met uw k@#% muziek!’);
- de verbaasde en
geschrokken blikken in en buiten de tent;
- de pogingen van
man en dochters om de schade te beperken aan omstanders, tent en om hem te
bedaren.
Mijn hersenen
maakten pijlsnel een foto van het moment, alsmede een analyse van wat er mis
was gegaan en tevens een kansberekening dat dit een geslaagde avond zou worden voor
de 55 andere personen die een leuke avond hadden geboekt, voor alle mensen die
in touw waren om ons alle zestig hartelijk te ontvangen, voor Bram, voor de
meiden, voor Bart en voor mij.
En ik had spijt.
Spijt dat ik tóch een paar dagen van tevoren had bedacht hoe leuk het zou zijn
als we daar tóch met zijn vijfjes zouden zijn. Als we Bram niet naar de woning
zouden brengen om zonder hem een gezellige avond te hebben. Dat ik had gebeld
of er nog een plekje voor hem was aan die gezellige tafels, in die mooie tent tussen de tulpen. Dat ook
hij zou mogen genieten van dat heerlijke eten. Dat we samen met ons hele gezin
een belevenis zouden hebben, een herinnering zouden maken om met plezier op
terug te kijken.
Met een
oorverdovende klap wist ik: ‘Ik heb een fout gemaakt, het is teveel voor hem,
hij kan dit helemaal niet aan.’
Lang verhaal kort.
Na een behoorlijke scene zijn we toch naar binnen gegaan. Daar werden we ongelooflijk
lief ontvangen door onze gastvrouw en haar mensen. Bram zat bij mij op schoot,
hij huilde van schrik en spijt.
Onze meiden wisten
zich te hernemen, hun eigen schrik en verdriet weg te slikken. De cursus ‘omgaan
met teleurstellingen’ en de verdiepingsmodule ‘schaam je rot en ga toch door’ hebben zij al voor hun tiende verjaardag
succesvol afgerond.
Ik deed mijn
vestje uit, want oververhit geraakt. Bart en ik namen een borrel en het werd
toch een leuke avond.
Al heb ik van
binnenkomst tot vertrek tegen iedereen ‘sorry’ gezegd.
Behalve dus tegen
de saxofonist!
U was opeens
vertrokken, meneer…. Dus hierbij alsnog mijn oprechte excuses….. Weet u, ik had
hem zó graag anders afgebakken. Voor u, voor hem, voor ons gezin en voor
mezelf.
They say home is where the heart
is
But my heart is wild and free
So am I homeless or just heartless
Did I start this, did it start me
(….)
So many winding roads
So many miles to go
But my heart is wild and free
So am I homeless or just heartless
Did I start this, did it start me
(….)
So many winding roads
So many miles to go
