Simple life

Op de drempel tussen 2014 en 2015 eindelijk weer een keertje rust om op dit blog iets te schrijven. 

Op wereldschaal was 2014 een jaar van oorlog, dreiging en verdriet. Volgens Unicef een rampjaar voor 230 miljoen kinderen. Zij groeien op in oorlog en geweld. Een schokkend en verdrietig gegeven.

IS, MH17, een verdwenen vliegtuig, en een toenemende dreiging vanuit Rusland, waar Poetin de teugels stevig aanhaalt. Nare en onheilspellende berichten.

Ook in ons land was er ook van alles aan de hand. Er staat een grote verschuiving op stapel in het ‘sociale domein’.  Het heeft me verbaasd met welk tempo er drastische wijzigingen zijn doorgevoerd. 

Daarbij zijn er wat mij betreft ook grenzen overschreden. Ik vind oprecht dat het huidige kabinet onbehoorlijk bestuur kan worden verweten. Te snel, te veel, te rommelig, met te weinig middelen, en te weinig kwaliteitseisen. De wijze waarop het kabinet de door de Eerste Kamer verworpen zorgwet er toch doorheen probeert te drukken, zegt wat mij betreft alles over het morele kompas van dit kabinet. 

Nu zijn de gemeenten aan zet, ook de gemeente waarin ik nu negen maanden raadslid ben. Er is hier hard gewerkt, met veel zorg een goed netwerk in stelling gebracht. Er is een overgangsjaar, waarin mensen die nu zorg hebben, dat ook blijven ontvangen. Hier staan we er goed voor, op die drempel naar 2015.

De spannende vraag blijft of het op termijn allemaal gaat lukken, of het kan met zoveel minder geld, of die vrijwilligers er echt zijn, en of mantelzorgers het aan kunnen. Of we niet terugvallen in systeemdenken als er ergens iets fout gaat. En vooral: of we het echt durven: maatwerk leveren. 

Maatwerk en meetwerk: daar gaat het om wat mij betreft. 

Maatwerk omdat je mensen alleen echt kunt ondersteunen als je hun mogelijkheden en onmogelijkheden goed kent. Na 16 jaar als mantelzorger en belangenbehartiger in Andersland rondgelopen te hebben, is dit mijn overtuiging, en datgene wat ik telkens en telkens weer naar voren breng en zal brengen. 

Ik heb zes jaar lang voor een patiëntenvereniging de telefoon opgenomen en honderden gesprekken gevoerd met ouders van een kind met een ernstige epilepsie en een (dreigende) ontwikkelingsachterstand. Ik kan u verzekeren: niet één van die gezinnen had hetzelfde verhaal, bij elk kind en elk gezin was er sprake van andere omstandigheden, andere uitdagingen, andere mogelijkheden. Maar zij deelden ook iets: zij hadden hulp en ondersteuning nodig, maar wel passend bij hun situatie.

Natuurlijk is het goed dat we streven naar ‘gelijke monniken, gelijke kappen’, om rechtsongelijkheid te voorkomen. Maar die monniken zijn bijna nooit gelijk, en dus kunnen de kappen ook niet gelijk zijn. 

Meetwerk. We moeten echt weten of het goed gaat, dat zijn we aan elkaar verplicht. In andere branches is dat meetwerk volkomen normaal. Bestel je iets bij een webwinkel, dan krijg je een enquête om je tevredenheid te meten. In een verffabriek wordt de kwaliteit van de producten constant in de gaten gehouden. Dit fenomeen heet kwaliteitsdenken. Dat moet ook gebeuren bij de dienstverlening in het sociale domein, juist ook omdat veel van die dienstverlening aan andere organisaties wordt overgelaten. Op bestuurlijke niveau moeten afspraken gemaakt worden over de gewenste kwaliteit, en over de wijze waarop die kwaliteit gemeten wordt. En daarbij hoort natuurlijk ook dat je gebruikers van het aanbod daarop actief bevraagt. Niet om ‘er van af te zijn’,  maar oprecht vanuit de wens een goede dienstverlener te zijn. En dat is helemaal geen originele gedachte van mij, de Wetenschappelijke Raad voor het Regeringsbeleid denkt er precies zo over. 

In familie- en vriendenkring was 2014 een heftig jaar. Zorgen over schoonvader, en verdriet om kinderen die veel te vroeg zijn overleden, Mijn hart gaat naar hun ouders en families uit.

Zoom ik nog wat meer in dan kom ik terecht bij mijn eigen gezin. Bij zoon Bram die al weer anderhalf jaar bij een instelling woont, en onder de WLZ gaat vallen. Gelukkig is voor hem alles goed geregeld. Bij de dochters die mij letterlijk boven het hoofd groeien, waarvan er eentje eindexamen doet dit jaar, en de ander als speer door de tweede gaat. Bij manlief die hard werkt, heeft herontdekt hoe leuk muziek maken is en weer op gitaarles zit. Bij mezelf, van wie er maar liefst 11 kilo achterblijft in 2014. Ik heb veel plezier in het werken in de gemeenteraad, leuke nieuwe collega’s in en rond de raad, met wie ik het vaak roerend oneens ben (maar dat is natuurlijk ook de bedoeling). Met nieuwe plannen omdat ik zo graag nog iets wil doen om het ouders van kinderen als Bram wat makkelijker te maken. Daarover heel binnenkort meer nieuws.

Voor nu wens ik iedereen een zo fijn mogelijke jaarwisseling toe. En voor 2015 veel gezondheid en tijd en ruimte voor datgene waar het uiteindelijk allemaal om draait: om een simpelweg gelukkig leven.

Jacqueline Govaert: Simple life 
Be helpless, be grieved
Be broken, be incomplete
Be patient, be keen
Be fine, be all you need

But live a simple life
Live a simple life
With me, with me