Nieuwe avonturen?

Het was hier even stil. Dat betekent meestal dat er in ‘real life’ veel gebeurt, en dat was nu ook zo. 

Gelukkig geen nare dingen met Bram. Het gaat met hem goed, eigenlijk steeds beter. 

Zelf maakte ik nieuwe plannen. Voor anderen, en voor mezelf.

Ik schreef een rapport over de zorg voor kinderen met een grote zorgvraag en een lastige epilepsie. Over de problemen waar ouders tegenaan lopen. Over de noodzaak voor organisaties om samen te werken, en om goed naar ouders en ouderorganisaties te luisteren en met hen op te trekken. Omdat ik denk zeker weet dat alleen als de kinderen centraal staan, organisaties in staat zullen zijn boven hun eigen belangen uit te stijgen. En omdat ik zeker weet dat de nieuwe kennis, intense betrokkenheid, en echte vernieuwing alleen van dezelfde ouders zal komen. Omdat hun nood, en daarmee hun drive, zo ontzettend groot is. 

Mijn grote wens is dat de belangen van deze kinderen en hun ouders goed worden behartigd, dat er goede ketenzorg ontstaat, ouders en andere betrokkenen goede voorlichting en begeleiding krijgen, en dat er oog is voor alle bijkomende problematiek. Dat de factor ‘toeval’ beperkt wordt tot de toevallen van de kinderen.

Ik ging ook kleding kopen, en daarbij kwam het besef dat ‘de maat vol’ was. Heb me gemeld bij de sportschool, waar een strenge meneer me over toestellen jaagt, via de computer inzicht heeft in de hoeveelheid stappen die ik zet op een dag, aan wie ik elke dag een foto van mijn avondmaaltijd stuur (al zit het probleem in de koektrommel….) en die mij elke week op de weegschaal zet. Kinderachtig he? Maar nodig ook! Gelukkig al 5 kilo minder Maaike.

Maar het allerdrukste ben ik met de opmaat van misschien wel nieuwe Avonturen in Andersland: ik ben kandidaat voor een politieke partij in mijn woonplaats! Een stap die eigenlijk best logisch is. 

Al acht jaar ben ik betrokken bij de gemeente, was jarenlang lid van de wmo-raad, lid en later voorzitter van de cliëntenraad sociale zaken en werkgelegenheid, en als ‘clientvertegenwoordiger’ betrokken bij de commissie ‘Kansen en kanteling’. Allemaal onderwerpen die te maken hebben met zorg, ondersteuning, werk en inkomen: het sociale domein dus. Met als uitgangspunt het inbrengen van het ‘cliëntperspectief’ en van deskundigheid vanuit het gezichtspunt van de ‘gebruiker’.

Bij al die werkzaamheden merkte ik dat betrokken ambtenaren en andere professionals, bijna altijd van goede wil zijn. Maar dat ze echt onvoldoende weten van de mensen over wie ze beslissen. En helaas ook, dat het veel diplomatie en heel veel geduld vraagt, om dit voor het voetlicht te brengen.

Het is zo jammer dat de dienstverlening van de overheid door burgers vaak niet als positief wordt ervaren: mensen voelen zich vaak niet gehoord/begrepen, ze krijgen te maken met veel bureaucratie, procedures zijn (te) traag, de menselijke maat wordt vaak niet gezien. Niet altijd passen de vragen van mensen bij de oplossingen van de gemeente, er wordt nog altijd erg aanbodsgericht gedacht.

Naar mijn mening is ons grootste maatschappelijke probleem niet de financiele crisis zelf, maar de wens tot ‘beheersen’. Daarbij gaat het om de rechtmatigheid en doelmatigheid van uitgaven (‘is deze uitgave gerechtvaardigd?’ en ‘is het niet te duur?’). Natuurlijk zijn dat redelijke vragen, dat vind ik ook.

Maar het resultaat van de wens tot beheersen is dat mensen met problemen in ons land in ‘problemen’ worden opgeknipt. Bij elk probleem hoort een afdeling of instantie, een aanvraagprocedure, een indicatieorgaan met bijbehorend traject, een eigen verantwoordingsprocedure….en heel veel papierwerk. Voor die instantie zelf veel werk, maar ook voor de aanvrager. Lees bijvoorbeeld maar eens hier, hier of hier.

Als wij willen bezuinigen, dan liggen hier de kansen om dat te doen, en tegelijkertijd de menselijke maat terug te brengen. 

Als wij mensen weer gaan zien als een geheel, en vooral ook: als wij uitgaan van vertrouwen in mensen, dan kunnen we veel besparen. Veel geld, veel onnodig werk en veel ongenoegen.

En bovendien, en dat vind ik nog veel belangrijker: het is gewoon veel prettiger leven in zo’n samenleving! 

Morgen is het zo ver…. Wat zal het lot in petto hebben? Ik ben benieuwd……

John Lennon: 'A dream you dream alone is only a dream. A dream you dream together is reality.' 

O ja, nog een blog begonnen: http://goedvoorelkaarhaarlemmermeer.blogspot.nl/

Meer weten over de politieke standpunten: https://haarlemmermeer.groenlinks.nl//verkiezingen2014