Schoen zetten

Vorige week zaterdag arriveerde de sint met boot, met pieten (ondanks alle ophef), met kadootjes, en zonder staf in ons land.

Als ik thuis kom van het uitlaten van de hondjes, zitten Femke en haar vriendinnetje Pien in de huiskamer aan de buis gekluisterd. Zij geloven al lang niet meer, maar leuk vinden ze het (stiekem) nog steeds.

 

‘Mam, pappa zegt dat dit ‘regressietherapie’ is voor ons.’ Femke en Pien giechelen zelf het hardst.

Uit Bram’s kamer komt met een vertraging van een seconde de sintoptocht nogmaals tot ons. Hij wilde niet in de huiskamer kijken, het moest en zou op zijn eigen kamer, op zijn eigen (niet-digitale) TV.

‘s Middags neem ik Bram mee om nog wat boodschappen te doen. Ik kies er bewust voor om niet naar het stadscentrum te gaan, omdat ik het vermoeden heb dat daar veel sint-reuring zal zijn. Dat wil ik Bram en mijzelf besparen.

Helaas, verkeerd gegokt. Bij binnenkomst in het andere winkelcentrum zien we de sint meteen staan. Samen met twintig pieten en ongeveer zeventig gillende kinderen. En een tienkoppige fanfare. Het lawaai is oorverdovend.

Bram zet de pas er in, en binnen twee seconden is hij spoorloos verdwenen. Roepen heeft geen zin.

Ik loop door en ga hem zoeken. Gelukkig steekt hij tegenwoordig boven de meeste mensen uit, en ook de blauwe helm maakt hem nogal opvallend.

Na een tijdje komt hij naar me toehollen, zijn handen beiden vol met pepernoten. ‘Je moet meekomen, mam, dan krijg je ook pepernoten!’

Meteen is meneer weer vertrokken. Nu duurt het langer voor ik hem weer in het vizier heb. Dit keer staat hij bij de bakker, druk in gesprek met de blonde, pakweg zestienjarige, zaterdaghulp. Ze steekt juist haar hand uit naar een saucijzenbroodje, terwijl haar mond het woord ‘opwarmen?’ vormt. Meteen daarna verdwijnt het broodje in de oven.

Ik besluit om dit lekker te laten gaan. Bram kan best extra extra calorietjes gebruiken, zijn gewicht is officieel onderwerp van overleg met de AVGarts en de diëtiste.

Wat lastig is, is dat Bram door alle sinthectiek nogal stuitert. Hij luistert niet, kan niet stil staan, en al helemaal niet wachten, zelfs niet op zijn zelfbestelde broodje. Het volgende moment is hij weer vertrokken, om nog een lading pepernoten te scoren.

Bram’s geluk kan niet op als hij Sophie ontmoet. Ze is net als hij lid van de lokale ‘scene’ van verstandelijk gehandicapten. Ze staan in de Bruna tegenover elkaar en lachen naar elkaar.

Sophie heeft als altijd haar fotolijstje bij zich, dat ze stevig tegen zich aan drukt. Ze zegt niets maar straalt naar Bram. Bram roept ‘Maham, kijk! Sophie!’ Ze zijn zo blij elkaar te zien!

Bram en Sophie mogen samen met sint en de pieten op de foto.

Bij de Bruna koop ik in zijn aanwezigheid voor Bram een kadootje voor in zijn schoen: een windkussen. Altijd een succes. En voor Eva en Femke ieder een gum in de vorm van een lipstick.

’s Avonds zet Bram zijn schoen. Met daarin mandarijntjes voor de Pieten. Eva en Femke zetten ook hun schoen, en zingen braaf mee.

De volgende ochtend zijn de mandarijntjes opgegeten. De schillen liggen als elk jaar overal en nergens door de kamer. Die stoute pietjes toch!

Bram pakt zijn kadootje uit. ‘Een windkussen!’, roept hij blij verrast.

Zo vullen wij na achttien jaar nog steeds met liefde de schoentjes de schoenen. 

 

 

 

Natalie Cole: This will be (an everlasting love): http://www.youtube.com/watch?v=lswB6q2t_6c

 

 

Nieuwe vrienden

Een paar maanden geleden nam Bram afscheid van school. Vanaf dat moment gaat hij vijf dagen per week naar dagbesteding. Wij hebben gekozen voor een plekje in een antroposofisch dagcentrum, waar hij het enorm naar zijn zin heeft.

Bram zit met zijn leeftijdsgenoten in de ‘stagewerkplaats’, de jongeren zijn allemaal tussen de 18 en pakweg 22 jaar, een leeftijdsgroep die ook in de ‘gewone wereld’ met elkaar zou optrekken. Dat is dan ook precies de gedachte hierachter: zo normaal mogelijk.

Bram heeft in deze groep zijn eigen plekje gevonden. Hij heeft contact gezocht en gekregen met zijn groepsgenoten en de anderen die op het dagcentrum komen.

Op maandag breng ik Bram altijd zelf weg. Fijn om even persoonlijk langs te komen en de sfeer te proeven.

Afgelopen maandag begint de dag niet zo florissant. Een aanval rond zes uur, dus moeizaam wakker worden. Bij het aankleden blijkt dat ik, tot groot ongenoegen van Bram, zijn trui in de wasmachine heb gedaan, (‘ik trek gewoon de deur uit de wasmachine……haal hem er uit……HAAL HEM ER NU UIT……..Ik ben heeeel boos’).

Na drie kwartier zijn we er al over uitgepraat en zit meneer (in een andere trui) achter de yoghurt. Gelukkig klaart hij daarna snel op.

Zodra de auto stil staat bij het dagcentrum, duwt hij de deur open, en rent weg. Ik ren er achter aan. Hij loopt het lokaal in, en omhelst de begeleidsters. Dan haalt hij met grove gebaren een stevige aai door de haren van Marlies, een jonge vrouw die in een rolstoel zit. Marlies kan niet praten. Maar ze kan wel lachen, en dat doet ze breeduit na  de begroeting van Bram.

‘Mam! Weet je wat ze lekker vindt?’

Bram pakt een pot met hazelnootpasta en houdt hem boven het hoofd van Marlies. Marlies volgt met haar ogen de pot chocopasta en straalt van oor tot oor.

Ik geniet er van die twee zo bezig te zien.

Bram is al weer weggerend, naar het houtbewerkingslokaal, waar Martin als begeleider werkt. Bram mag af en toe lekker daar op de groep werken, en dat vindt hij geweldig.

Na een lekkere knuffel laat ik Bram daar achter, met een fijn gevoel.

Later hoor ik dat er die dag flink wat reuring was op de groep van Bram.

Groepsgenoot Erik meent dat hij opmerkingen moet maken over het gedrag van Deborah, een lieve jonge vrouw die niet kan praten, en in plaats daarvan altijd neuriet.

Bram wordt boos op Erik. Erik geeft Bram een hoek. Gevolg: een bloedneus en heel dikke tranen bij Bram.

Na de lunch vertrekt de club naar het zwembad. En daar blijkt dat Erik eigenlijk niet mee had gemogen die dag.

Nu is het Bram die (gedreven door zijn gevoel voor rechtvaardigheid en de gebeurtenissen van die ochtend) Erik aanvliegt, en de begeleidster die tussenbeide komt, schopt en slaat.

Na het zwemmen moeten de heren op de gang met de begeleidster in gesprek over wat er allemaal is voorgevallen. Er wordt besproken dat het zo niet zo gezellig is. En dat het morgen beter moet.

Erik en Bram maken een tekening voor elkaar. Dan is alles weer goed.

Racoon: Rudest behaviour:  http://www.youtube.com/watch?v=jfiRzO46wiM

 'I apologize for my rudest behaviour
I'm sorry I ran out a while"